Po Rozwodzie Zostałam Bez Domu – Teraz Buduję Własny, Ale Boję Się O Nowego Partnera

– Nie wierzę, że to się dzieje naprawdę – szepnęłam do siebie, patrząc na puste ściany wynajętej kawalerki na obrzeżach Warszawy. Jeszcze kilka miesięcy temu miałam wszystko: dom z ogrodem w Piasecznie, stabilną pracę, męża, którego znałam od liceum. Teraz miałam tylko walizkę, kilka książek i kota, który patrzył na mnie z wyrzutem, jakby pytał: „Co teraz?”.

Mój świat rozpadł się w ciągu trzech lat. Przez pierwszą dekadę z Pawłem byliśmy szczęśliwi – przynajmniej tak mi się wydawało. Poznaliśmy się w liceum na lekcji matematyki. On był tym cichym chłopakiem z ostatniej ławki, ja – klasową prymuską. Zawsze powtarzał, że jestem jego szczęściem. Po studiach pobraliśmy się i zaczęliśmy budować wspólne życie. Przez lata byliśmy nierozłączni – wspólne wakacje nad Bałtykiem, święta u jego rodziców w Lublinie, długie wieczory przy winie i rozmowach o przyszłości.

Ale coś zaczęło się psuć. Najpierw nieśmiało – coraz więcej pracy, coraz mniej rozmów. Potem pojawiły się kłótnie o drobiazgi: kto nie wyniósł śmieci, kto zapomniał kupić mleka. Myślałam, że to normalne. Każda para ma kryzysy. Ale kiedy Paweł zaczął wracać późno do domu i coraz częściej zostawiał mnie samą na weekendy, poczułam niepokój.

Pewnego wieczoru usłyszałam jego telefon w łazience. Wiadomość od „Kasi z pracy”. Serce mi zamarło. Przez kilka tygodni udawałam przed sobą, że to nic nie znaczy. Ale potem znalazłam paragon za kolację w restauracji, do której nigdy mnie nie zabrał. Zapytałam go wprost. Najpierw zaprzeczał, potem wybuchł: „Zawsze musisz wszystko kontrolować! Może to przez ciebie szukam czegoś innego?”.

Nie pamiętam dokładnie, jak wyglądały te ostatnie miesiące. Były łzy, krzyki, ciche dni i noce spędzone na kanapie. W końcu Paweł powiedział: „To nie ma sensu. Chcę rozwodu”.

W sądzie czułam się jak statystka we własnym życiu. On – opanowany, chłodny. Ja – roztrzęsiona, z poczuciem winy i wstydu. Sąd przyznał mu dom – był zapisany na jego rodziców jeszcze przed ślubem. Zostałam z niczym.

Przez kilka tygodni spałam u przyjaciółki Magdy na rozkładanej sofie. Pamiętam jej słowa: „Ola, dasz radę. Jesteś silniejsza niż myślisz”. Ale ja czułam się jak dziecko we mgle. Każde wyjście do pracy było walką ze łzami. Każdy powrót do pustego mieszkania bolał bardziej niż poprzedni.

Z czasem zaczęłam zbierać się do kupy. Wynajęłam kawalerkę na Białołęce – daleko od wspomnień i ludzi, którzy patrzyli na mnie z litością. Zaczęłam chodzić na jogę, zapisałam się na kurs gotowania. Powoli wracała mi wiara w siebie.

Wtedy poznałam Michała. Przypadkiem – na warsztatach kulinarnych. Był inny niż Paweł: otwarty, czuły, potrafił słuchać. Po kilku spotkaniach zaprosił mnie na spacer po Starym Mieście.

– Wiesz, Ola… – zaczął niepewnie – Nie chcę cię przestraszyć, ale czuję, że moglibyśmy być dla siebie kimś ważnym.

Zamiast radości poczułam strach. Bałam się zaufać komukolwiek po tym wszystkim. Michał był cierpliwy, nie naciskał. Dawał mi przestrzeń.

W międzyczasie postanowiłam zrobić coś szalonego – kupić działkę pod Warszawą i zacząć budować własny dom. Chciałam mieć miejsce tylko dla siebie, bez wspomnień o Pawle i jego zdradzie.

Budowa była koszmarem – urzędnicy rzucali kłody pod nogi, ekipa remontowa spóźniała się tygodniami, materiały drożały z dnia na dzień. Często płakałam z bezsilności.

– Może to znak? Może nie powinnam tego robić? – pytałam Magdę przez telefon.

– Ola, nie poddawaj się! To będzie twój dom! – odpowiadała stanowczo.

Michał pomagał mi jak mógł – przywoził kanapki na budowę, załatwiał kontakty do sprawdzonych fachowców. Ale im bardziej angażował się w moje życie, tym bardziej bałam się go stracić.

Czasem budziłam się w nocy zlana potem: a co jeśli znów ktoś mnie zostawi? Co jeśli Michał też okaże się kimś innym niż myślę? Czy potrafię jeszcze zaufać?

Ostatnio Michał zaproponował, żebyśmy zamieszkali razem w nowym domu.

– Ola… Chcę być częścią twojego życia na serio. Ale musisz mi zaufać.

Patrzyłam mu w oczy i widziałam szczerość… ale też lęk przed moją odpowiedzią.

Nie wiem jeszcze, co zrobię. Boję się powtórzyć stare błędy. Ale wiem jedno: już nigdy nie pozwolę sobie odebrać własnego domu ani poczucia wartości.

Czy można naprawdę zacząć od nowa po takim upadku? Czy warto jeszcze wierzyć ludziom? Może wy macie odpowiedź…