Zrozumienie zaburzenia osobowości mnogiej: Wnioski z Skali Doświadczeń Dysocjacyjnych (DES)
Zaburzenie osobowości mnogiej, obecnie bardziej precyzyjnie określane jako zaburzenie dysocjacyjne tożsamości (DID), to złożona kondycja psychologiczna, która często jest niezrozumiała i błędnie przedstawiana. Charakteryzuje się obecnością dwóch lub więcej odrębnych stanów osobowości lub tożsamości w jednym indywiduum, z których każdy ma swój własny wzorzec postrzegania i interakcji ze światem. Zrozumienie i diagnozowanie DID może być wyzwaniem, ale jednym z narzędzi, które okazało się szczególnie przydatne, jest Skala Doświadczeń Dysocjacyjnych (DES).
DES to narzędzie samooceny zaprojektowane do mierzenia doświadczeń dysocjacyjnych. Opracowane przez Ewę Bernstein Carlson i Franka W. Putnama pod koniec lat 80., składa się z 28 pozycji oceniających nasilenie szerokiego zakresu objawów związanych z dysocjacją, w tym amnezji, zmiany tożsamości i depersonalizacji.
Aby zilustrować praktyczne zastosowanie DES, rozważmy przypadek Emilii, 32-letniej graficzki, która zgłosiła się z problemami z pamięcią i uczuciem wyobcowania ze swojego otoczenia. Terapeuta Emilii użył DES jako części jej oceny, co ujawniło wysokie wyniki, szczególnie w obszarach dotyczących zamieszania tożsamościowego i zmian. Był to przełomowy moment w jej terapii, prowadzący do głębszego zbadania jej objawów dysocjacyjnych i ostatecznie do diagnozy DID.
Innym przykładem jest Bartosz, 45-letni nauczyciel, który doświadczał nagłych zmian w zachowaniu i nastroju, które początkowo przypisywano stresowi i możliwemu zaburzeniu dwubiegunowemu. Jednak po zastosowaniu DES, jego psycholog zauważył znaczące doświadczenia dysocjacyjne, które nie zgadzały się wyłącznie z zaburzeniem dwubiegunowym. Doprowadziło to do zmienionej diagnozy, która uwzględniała DID, ułatwiając podejście terapeutyczne, które adresowało podstawowe objawy dysocjacyjne.
DES jest przydatny nie tylko w ustawieniach klinicznych, ale także w badaniach, aby lepiej zrozumieć rozpowszechnienie i przejawy zaburzeń dysocjacyjnych w różnych populacjach. Na przykład badanie obejmujące różnorodne grupy może wykorzystać DES do zbadania, jak czynniki kulturowe, środowiskowe i biologiczne wpływają na wyrażanie objawów dysocjacyjnych.
Sebastian, badacz, wykorzystał DES w szeroko zakrojonym badaniu porównującym objawy dysocjacyjne u weteranów z objawami u cywilów. Jego wyniki podkreśliły, że weterani zgłaszali wyższe wyniki DES, sugerując związek między ekspozycją na traumę a objawami dysocjacyjnymi. Badanie to ma ważne implikacje dla opracowywania ukierunkowanych interwencji dla populacji zagrożonych.
Podsumowując, Skala Doświadczeń Dysocjacyjnych (DES) jest cennym narzędziem zarówno w ustawieniach klinicznych, jak i badawczych do oceny objawów dysocjacyjnych związanych z DID. Rzeczywiste przykłady, takie jak te dotyczące Emilii, Bartosza, Sebastiana, Nowaka i Eweliny, podkreślają użyteczność skali w zwiększaniu naszego zrozumienia tego złożonego zaburzenia, kierując diagnozę i informując strategie leczenia. W miarę jak świadomość i zrozumienie DID się poprawiają, narzędzia takie jak DES odgrywają kluczową rolę w postępie naszego podejścia do opieki zdrowotnej.