„Zapytałam synową o jajka, a ona nazwała mnie chytrą”: Rodzinny konflikt o lodówkę, który zmienił wszystko
— Gdzie są moje jajka? — zapytałam, zaglądając do pustej półki w lodówce. Jeszcze dwie godziny temu leżały tam dwa, specjalnie odłożone na ciasto. Wzięłam głęboki oddech, próbując nie dać się ponieść irytacji. Odwróciłam się i zobaczyłam Martę, moją synową, jak kroiła pomidory na sałatkę.
— Marto, widziałaś może moje jajka? — zapytałam spokojnie, choć w środku już czułam narastające napięcie.
Marta nawet nie podniosła wzroku znad deski do krojenia.
— Może były na wspólnej półce? — rzuciła obojętnie.
— Były podpisane. Odłożyłam je na ciasto. — Starałam się nie podnosić głosu, ale czułam, jak serce zaczyna mi szybciej bić.
Wtedy Marta odłożyła nóż i spojrzała na mnie z irytacją.
— Mamo, to tylko dwa jajka. Nie przesadzaj. Ciągle coś odkładasz, a potem robisz aferę o byle co. Może powinnaś kupić sobie własną lodówkę i trzymać tam swoje rzeczy, skoro jesteś taka… — zawahała się na chwilę — …chytra.
Poczułam, jakby ktoś mnie uderzył. Chytra? Ja? Przez całe życie starałam się dbać o rodzinę, gotować dla wszystkich, dzielić się tym, co mam. A teraz słyszę coś takiego od kobiety, którą traktowałam jak córkę.
— Chytra? — powtórzyłam cicho. — Naprawdę tak o mnie myślisz?
Marta wzruszyła ramionami i wróciła do krojenia warzyw. W kuchni zapadła niezręczna cisza. Przez chwilę stałam bez ruchu, próbując zapanować nad łzami. Przecież to tylko jajka… Ale czy naprawdę chodziło tylko o nie?
Od kiedy mój syn Piotr ożenił się z Martą i zamieszkali ze mną po śmierci mojego męża, wszystko zaczęło się zmieniać. Na początku cieszyłam się z ich obecności — dom nie był już taki pusty. Ale z czasem pojawiły się drobne spięcia: o to, kto sprząta łazienkę, kto kupuje mleko, kto zostawił brudne naczynia w zlewie. Zawsze starałam się ustępować, tłumacząc sobie, że młodzi muszą mieć trochę swobody.
Ale dziś poczułam się jak intruz we własnym domu.
Wieczorem usiadłam w fotelu i patrzyłam na zdjęcie mojego męża. Zawsze powtarzał: „Rodzina to najważniejsze”. Ale czy rodzina to tylko wspólne mieszkanie i dzielenie lodówki?
Piotr wrócił późno z pracy. Słyszałam ich rozmowę w kuchni:
— Twoja mama znowu robi problem o jedzenie — powiedziała Marta.
— Daj spokój, to tylko jajka — odpowiedział Piotr zmęczonym głosem.
— Ale ona zawsze coś odkłada i potem ma pretensje! Może naprawdę powinna mieć swoją lodówkę?
Zacisnęłam dłonie na podłokietnikach fotela. Czy naprawdę jestem dla nich ciężarem? Czy moje drobne przyzwyczajenia są aż tak uciążliwe?
Następnego dnia Marta przyszła do mnie z katalogiem sklepów AGD.
— Znalazłam małą lodówkę na promocji. Możemy ją postawić w twoim pokoju. Będziesz miała swoje rzeczy i nie będzie już problemów.
Patrzyła na mnie wyczekująco, jakby proponowała najlepsze rozwiązanie świata. A ja poczułam się jeszcze bardziej samotna.
— Nie wiem, czy to dobry pomysł… — zaczęłam niepewnie.
— Mamo, to dla wszystkich będzie lepiej — przerwała mi Marta stanowczo. — Każdy będzie miał swoje miejsce i nie będzie nieporozumień.
Nie odpowiedziałam. Po prostu wyszłam do ogrodu i usiadłam na ławce pod jabłonią. Próbowałam sobie przypomnieć, kiedy ostatnio czułam się tu naprawdę u siebie.
Wieczorem zadzwoniła do mnie moja siostra Zofia.
— Coś jesteś smutna, Haniu. Co się dzieje?
Opowiedziałam jej wszystko: o jajkach, o lodówce, o tym, jak bardzo czuję się zbędna we własnym domu.
— Haniu, nie możesz pozwolić, żeby tak cię traktowali! To twój dom! — powiedziała stanowczo Zofia.
Ale czy naprawdę mam prawo walczyć o swoje miejsce? Przecież młodzi też mają prawo do prywatności…
Przez kolejne dni atmosfera w domu była napięta. Marta przestała ze mną rozmawiać poza krótkimi zdaniami dotyczącymi zakupów czy sprzątania. Piotr unikał trudnych tematów i coraz częściej wychodził z domu pod pretekstem pracy.
W końcu przyszła sobota — dzień rodzinnego obiadu. Zawsze gotowałam wtedy rosół według przepisu mojej mamy. Tym razem jednak Marta oznajmiła:
— Dzisiaj ja gotuję obiad. Ty możesz odpocząć.
Zgodziłam się bez słowa. Siedziałam w swoim pokoju i słyszałam śmiechy dobiegające z kuchni. Poczułam się jak gość we własnym domu.
Po obiedzie Piotr przyszedł do mnie.
— Mamo… Marta nie chciała cię urazić. Po prostu… czasem czujemy się trochę przytłoczeni twoją obecnością. Może faktycznie lepiej byłoby trochę oddzielić nasze sprawy?
Spojrzałam na niego ze łzami w oczach.
— Piotrze, ja tylko chciałam być częścią waszego życia… Nie chcę być ciężarem.
Piotr westchnął i przytulił mnie lekko.
— Nikt nie mówi, że jesteś ciężarem… Po prostu musimy znaleźć sposób, żeby wszystkim było dobrze.
Ale czy to w ogóle możliwe?
Od tamtej pory mamy dwie lodówki: moją małą w pokoju i dużą w kuchni dla Marty i Piotra. Niby wszystko jest „po nowemu”, ale w domu zrobiło się chłodniej — nie tylko przez oddzielne jedzenie, ale przez oddzielone serca.
Czasem patrzę na swoją małą lodówkę i myślę: czy naprawdę o to chodziło? Czy można być rodziną, mając osobne półki i zamknięte drzwi? A może prawdziwy problem tkwi gdzieś głębiej niż w tych nieszczęsnych jajkach?