Wakacje, których nie zapomnę: jak moja teściowa rozbiła naszą rodzinę

– Twoja mama zepsuje nam wakacje – powiedziałam do Michała, kiedy tylko usłyszałam, że Halina chce z nami jechać nad morze. On tylko wzruszył ramionami, jakby nie rozumiał powagi sytuacji. Ale ja znałam swoją teściową – kobieta z charakterem, która zawsze musiała postawić na swoim. I niestety, miałam rację.

Już w pociągu do Kołobrzegu zaczęła się pierwsza awantura. Halina narzekała na wszystko: na miejsce przy oknie, na dzieci biegające po wagonie, na kanapki zrobione przez Michała („Za dużo majonezu! Wiesz, że mam cholesterol!”). Próbowałam się uśmiechać, ale czułam, jak narasta we mnie frustracja. Michał udawał, że czyta gazetę, ale widziałam, jak nerwowo przewraca strony.

– Mamo, może spróbujesz się zrelaksować? – zaproponował cicho.
– Relaksować się? W tym hałasie? – prychnęła Halina. – Gdybyście mnie posłuchali i wybrali samochód, byłoby wygodniej.
– Nie mamy auta – przypomniałam jej łagodnie.
– Bo nie umiecie gospodarować pieniędzmi! – rzuciła z wyrzutem.

Już wtedy wiedziałam, że to będą najdłuższe wakacje mojego życia.

W hotelu okazało się, że pokój Haliny jest za mały („Jak można spać w takim klitce?”), a nasz – za blisko windy („Będę słyszeć wasze rozmowy przez ścianę!”). Michał próbował coś tłumaczyć w recepcji, ale nie było wolnych pokoi. Halina obraziła się na cały świat i poszła spać bez kolacji.

Następnego dnia planowaliśmy iść na plażę. Chciałam poleżeć na słońcu, poczytać książkę i po prostu pobyć z mężem. Ale Halina miała inne plany.

– Idziemy do muzeum minerałów! – oznajmiła stanowczo podczas śniadania.
– Mamo, mieliśmy iść na plażę…
– Plaża? W tym upale? Chcecie mnie zabić?

Michał spojrzał na mnie błagalnie. Westchnęłam i odpuściłam. Poszliśmy do muzeum. Halina narzekała na ceny biletów („Zdzierstwo!”), na przewodnika („Za szybko mówi!”) i na dzieci („Powinny być w szkole!”). Wieczorem byłam wykończona.

Trzeciego dnia postanowiłam się zbuntować. Wstałam wcześniej i wyszłam sama na spacer po molo. Chciałam choć przez chwilę poczuć się wolna. Niestety, Halina zadzwoniła do Michała i zrobiła mu awanturę:

– Gdzie jest twoja żona? Zostawiła mnie samą! – krzyczała przez telefon tak głośno, że słyszałam ją nawet z drugiego końca korytarza.

Po powrocie do pokoju zastałam ich oboje w milczeniu. Michał wyglądał na przybitego.

– Musisz być dla niej milsza – szepnął do mnie wieczorem.
– A ona dla mnie? – zapytałam gorzko.

Czwartego dnia Halina postanowiła zrobić nam niespodziankę i zaprosiła do hotelu swoją koleżankę z młodości, panią Zofię. Przez trzy godziny słuchałyśmy opowieści o dawnych czasach, a ja miałam wrażenie, że jestem niewidzialna. Michał próbował ratować sytuację:

– Może pójdziemy na spacer?
– Zosiu, idziesz z nami? – zapytała Halina.

I tak szliśmy we czwórkę przez park zdrojowy, a ja czułam się jak piąte koło u wozu. Wieczorem wybuchła kłótnia:

– Nie rozumiem, dlaczego nie możesz być bardziej wdzięczna mojej mamie – powiedział Michał podniesionym głosem.
– Bo ona traktuje mnie jak dziecko! – wybuchłam. – Nie pozwala nam nawet pobyć razem!
– Przesadzasz…
– Naprawdę? To może jutro pójdziecie sami do muzeum!

Piątego dnia miałam już dość. Spakowałam walizkę i wyszłam z hotelu bez słowa. Poszłam na dworzec i kupiłam bilet powrotny do Warszawy. Michał zadzwonił dopiero po godzinie:

– Gdzie jesteś?
– Wracam do domu.
– Nie możesz tak po prostu odejść!
– A co mam zrobić? Udawać, że wszystko jest w porządku?

Wróciłam do mieszkania i przez dwa dni nie odbierałam telefonów od męża. W końcu wrócił sam, zmęczony i przygnębiony.

– Przepraszam – powiedział cicho. – Nie umiem jej odmówić…
– A ja nie umiem już tak żyć – odpowiedziałam szczerze.

Przez kolejne tygodnie nasze małżeństwo wisiało na włosku. Michał próbował rozmawiać z matką, ale ona uważała, że to ja jestem niewdzięczna i rozbijam rodzinę. Mój ojciec powiedział mi wtedy coś ważnego:

– Czasem trzeba postawić granicę, nawet jeśli to boli.

Minęło pół roku. Zbliżały się święta Bożego Narodzenia i Halina zadzwoniła z pytaniem:

– To co, jedziemy razem w góry?

Spojrzałam na Michała i oboje wiedzieliśmy już, jaka będzie odpowiedź.

Dziś wiem jedno: jeśli nie nauczymy się walczyć o siebie i swoje potrzeby, nikt tego za nas nie zrobi. Czy można kochać rodzinę i jednocześnie chronić własne granice? Jak wy radzicie sobie z toksycznymi relacjami w rodzinie?