Między miłością a granicami: Opowieść babci, która pragnie być sobą

— Mamo, czy możesz dziś zostać z Zosią? — głos Kasi drżał lekko, jakby już z góry spodziewała się mojej odmowy.

Patrzyłam na nią przez kuchenne okno, jak nerwowo poprawia płaszcz i zerka na zegarek. Zosia bawiła się na dywanie, układając klocki w kolorowe wieże. W powietrzu wisiało napięcie, którego nie potrafiłam już dłużej ignorować.

— Kasiu, przecież miałam dziś iść do lekarza — odpowiedziałam cicho, choć w środku aż się we mnie gotowało. — Umawiałam się już tydzień temu.

— Ale ja naprawdę nie mam z kim jej zostawić! — wybuchła. — Ty zawsze byłaś taka pomocna, a teraz… — urwała, zaciskając usta.

Poczułam znajome ukłucie winy. Odkąd Kasia wróciła do pracy po urlopie macierzyńskim, coraz częściej zostawiała Zosię u mnie. Na początku czułam się potrzebna, nawet dumna. Ale z każdym tygodniem coraz bardziej brakowało mi własnego życia. Moje plany schodziły na dalszy plan, a ja sama stawałam się niewidzialna.

Zosia podbiegła do mnie i przytuliła się mocno do moich nóg. — Babciu, pobawimy się w sklep? — zapytała z nadzieją.

Uśmiechnęłam się do niej smutno. — Oczywiście, kochanie.

Kasia spojrzała na mnie z ulgą, ale w jej oczach widziałam cień rozczarowania. Może czuła, że robię to z obowiązku, a nie z radości? Może sama była już tak zmęczona, że nie widziała innego wyjścia?

Wieczorem, kiedy Zosia już spała, usiadłam przy kuchennym stole i wpatrywałam się w stare zdjęcia. Na jednym z nich byłam ja i Kasia — jeszcze mała dziewczynka, tuliła się do mnie z ufnością. Gdzie podziała się ta bliskość? Kiedy nasze rozmowy zamieniły się w listę próśb i pretensji?

Telefon zadzwonił nagle, wyrywając mnie z zamyślenia.

— Mamo? — głos Kasi był cichy i zmęczony. — Przepraszam za dzisiaj. Wiem, że masz swoje życie… Po prostu czasem nie daję rady.

Zacisnęłam powieki. Chciałam jej powiedzieć, jak bardzo ją rozumiem. Że sama kiedyś byłam młodą matką bez wsparcia i wiem, jak to boli. Ale słowa ugrzęzły mi w gardle.

— Wszystko w porządku, Kasiu — odpowiedziałam tylko. — Zosia jest cudowna.

Odłożyłam słuchawkę i poczułam łzy na policzkach. Czy naprawdę wszystko było w porządku? Czy bycie babcią oznacza rezygnację z siebie?

Następnego dnia postanowiłam porozmawiać z Kasią szczerze. Spotkałyśmy się w parku, Zosia biegała między drzewami.

— Kasiu — zaczęłam niepewnie — musimy ustalić jakieś zasady. Kocham Zosię nad życie, ale czasem potrzebuję też czasu dla siebie. Chciałabym móc wyjść do kina, spotkać się z koleżankami… Po prostu być sobą.

Kasia spojrzała na mnie zaskoczona.

— Myślałam, że lubisz spędzać czas z Zosią… — szepnęła.

— Uwielbiam — przerwałam jej szybko. — Ale jestem też człowiekiem, nie tylko babcią. Potrzebuję równowagi.

Przez chwilę milczałyśmy. W końcu Kasia westchnęła ciężko.

— Przepraszam, mamo. Chyba za bardzo przyzwyczaiłam się do tego, że zawsze jesteś… Że zawsze mogę na ciebie liczyć.

Objęłyśmy się mocno. Poczułam ulgę, ale i smutek. Bo wiedziałam, że ta rozmowa to dopiero początek zmian.

W kolejnych tygodniach próbowałyśmy znaleźć kompromis. Kasia zaczęła szukać opiekunki na kilka dni w tygodniu, a ja mogłam wrócić do swoich pasji — malowania i spotkań z przyjaciółkami. Zosia nadal często była u mnie, ale już nie codziennie.

Mimo to czasem wracały wyrzuty sumienia. Czy jestem złą matką i babcią, skoro stawiam granice? Czy mam prawo do własnego życia?

Pewnego wieczoru zadzwoniła moja przyjaciółka Basia.

— Haniu, musisz myśleć też o sobie! — powiedziała stanowczo. — Inaczej wypalisz się zupełnie i nikomu nie pomożesz.

Wiedziałam, że ma rację. Ale serce matki i babci nie zna prostych odpowiedzi.

Dziś patrzę na Kasię i Zosię z dystansu. Widzę ich miłość i bliskość, ale też własne potrzeby. Uczę się mówić „nie” bez poczucia winy i „tak” wtedy, gdy naprawdę tego chcę.

Czasem zastanawiam się: czy można być dobrą matką i babcią, nie tracąc przy tym siebie? Czy Wy też czuliście kiedyś ten rozdarcie między miłością a własnymi granicami?