Pokój, który zmienił wszystko: opowieść o rodzinnych granicach i niespełnionych oczekiwaniach
— No i przyjechał — mruknęłam pod nosem, wycierając ręce o ścierkę. Stałam przy kuchennym oknie, patrząc, jak na nasze podwórko wjeżdża wykończony maluch. Z samochodu wysiadł powoli wysoki chłopak w pogniecionej koszulce i dżinsach. Wyciągnął z bagażnika dwa duże plecaki i sportową torbę. Kazik. Mój siostrzeniec, syn mojej ukochanej siostry, która zawsze była tą bardziej odważną z nas dwóch. Teraz to ja miałam być tą silną.
Wyszłam na ganek, udając uśmiech. — Kaziu! — zawołałam, choć głos mi zadrżał. — Chodź, pomogę ci z tymi torbami.
— Dzień dobry, ciociu — odpowiedział cicho, nie patrząc mi w oczy. Był wyższy niż pamiętałam, a jego twarz miała już rysy dorosłego mężczyzny, choć w oczach wciąż czaiła się niepewność dziecka.
Weszliśmy do domu. Pokój na końcu korytarza czekał na niego — ten sam, w którym kiedyś spała moja córka, zanim wyjechała do Anglii i przestała dzwonić. Otworzyłam drzwi i poczułam ukłucie żalu. Na półkach wciąż stały stare książki, a na ścianie wisiał plakat z zespołem, którego już nikt nie słucha.
— Tu będziesz mieszkał — powiedziałam, starając się brzmieć pogodnie. — Mam nadzieję, że ci się spodoba.
Kazik rzucił torby na łóżko i rozejrzał się niepewnie. — Dziękuję, ciociu. Mama mówiła, że tylko u ciebie mogę spokojnie przygotować się do matury.
Przez pierwsze dni starałam się być najlepszą gospodynią. Gotowałam jego ulubione pierogi ruskie, piekłam szarlotkę według przepisu mojej mamy. Ale Kazik był zamknięty w sobie. Siedział godzinami przy komputerze albo wychodził na długie spacery po mieście. Czułam się coraz bardziej niepotrzebna.
Pewnego wieczoru usłyszałam rozmowę telefoniczną:
— Nie wiem, mamo… Ciocia jest miła, ale… czuję się tu trochę obco. Nie chcę jej przeszkadzać.
Zabolało mnie to bardziej niż chciałam przyznać. Przecież robiłam wszystko, żeby poczuł się jak w domu! Czy to możliwe, że nie potrafię już być blisko z nikim?
Z czasem zaczęły się drobne konflikty. Kazik zostawiał brudne naczynia w zlewie, nie ścielił łóżka, zapominał o wynoszeniu śmieci. Upominałam go coraz częściej, a on coraz bardziej zamykał się w sobie.
— Kazik, ile razy mam ci powtarzać? To nie hotel! — wybuchłam pewnego ranka, widząc stertę ubrań na podłodze.
Spojrzał na mnie z wyrzutem. — Przepraszam… Po prostu mam dużo nauki.
— Ja też mam swoje życie! — odpowiedziałam ostrzej, niż zamierzałam.
Wieczorem długo nie mogłam zasnąć. Wpatrywałam się w sufit i myślałam o tym, jak bardzo różni się Kazik od mojej córki. Zosia zawsze była uporządkowana, pomocna… Ale przecież jej też już tu nie ma. Może to ja jestem problemem?
Któregoś dnia zadzwoniła moja siostra.
— Marzanna, jak tam Kazik? Daje ci popalić?
— Nie… Jest spokojny. Tylko… chyba trudno mu się tu odnaleźć.
— On zawsze był trochę zamknięty. Ale wiem, że u ciebie jest bezpieczny.
Bezpieczny… Czy to wystarczy? Czy bycie bezpiecznym to to samo co bycie szczęśliwym?
Z czasem atmosfera w domu stawała się coraz bardziej napięta. Kazik zaczął wracać późno do domu, nie mówił gdzie był. Ja coraz częściej zamykałam się w swoim pokoju i płakałam po cichu.
Pewnego wieczoru usiedliśmy razem przy stole. Postanowiłam spróbować jeszcze raz.
— Kazik… Chciałabym z tobą porozmawiać. Wiem, że nie jest ci łatwo tutaj. Ale mi też nie jest łatwo.
Spojrzał na mnie zaskoczony.
— Ciociu… Ja naprawdę doceniam to wszystko. Ale czuję się tu trochę jak intruz. Wiem, że masz swoje przyzwyczajenia… Ja też mam swoje.
Zrobiło mi się głupio. Może za bardzo chciałam go ukształtować na swój obraz? Może powinnam była dać mu więcej swobody?
Od tej rozmowy coś się zmieniło. Przestaliśmy udawać przed sobą. Ja przestałam go kontrolować na każdym kroku, a on zaczął częściej rozmawiać ze mną o swoich problemach.
Ale pokój na końcu korytarza już nigdy nie był taki sam. Stał się symbolem naszych niespełnionych oczekiwań i prób znalezienia wspólnego języka tam, gdzie różnice wydają się nie do pokonania.
Kazik wyprowadził się po roku. Zostawił po sobie kilka książek i kubek z napisem „Najlepszy uczeń”. Kiedy zamykam drzwi tego pokoju, czuję smutek i ulgę jednocześnie.
Czy można być naprawdę blisko z kimś tylko dlatego, że łączy nas krew? Czy rodzina to obowiązek czy wybór? Czasem myślę, że najtrudniejsze w życiu jest nauczyć się odpuszczać — nawet tym, których kochamy najbardziej.