Kiedy serce matki się myli – historia o tym, jak prawda potrafi zaskoczyć

– Nie rozumiem, dlaczego nie możesz znaleźć sobie kogoś… normalnego – powiedziałam z goryczą, patrząc na mojego syna, który po raz pierwszy przyprowadził do nas Katę. Siedziała przy stole, nerwowo bawiąc się pierścionkiem na palcu, a ja czułam w sobie narastającą niechęć. Była inna niż dziewczyny, które znałam z sąsiedztwa – miała kolorowe włosy, mówiła zbyt głośno i śmiała się w momentach, które wydawały mi się nieodpowiednie.

Mój mąż, Andrzej, próbował rozładować atmosferę żartem, ale ja nie potrafiłam się uśmiechnąć. W mojej głowie kłębiły się myśli: „Czy ona naprawdę pasuje do naszej rodziny? Czy nie skrzywdzi mojego jedynego syna?”. Od zawsze byłam przekonana, że wiem, co dla niego najlepsze. Przecież to ja go wychowałam, to ja znałam każdy jego lęk i marzenie.

Kata próbowała być miła. Przyniosła domowe ciasto, chociaż wiedziała, że piekę lepiej. Pytała mnie o ogród, o moje ulubione kwiaty. Ale ja widziałam w niej tylko zagrożenie – kogoś, kto może zabrać mi syna na zawsze.

– Mamo, daj jej szansę – prosił mnie Paweł później tego wieczoru. – Ona naprawdę mnie kocha.

– Miłość to za mało – odpowiedziałam chłodno. – Liczy się charakter, wartości… A ona? Przecież nawet nie skończyła studiów!

Paweł spuścił głowę i wyszedł z kuchni. Zostałam sama z poczuciem wygranej – i z dziwnym ukłuciem w sercu.

Przez kolejne miesiące robiłam wszystko, żeby udowodnić Pawłowi i całej rodzinie, że mam rację. Wypominałam Kaśce każde potknięcie: spóźnienie na rodzinny obiad, nieodpowiedni prezent dla teścia, nawet to, że nie umiała dobrze ugotować barszczu na Wigilię. Andrzej coraz częściej patrzył na mnie z wyrzutem.

– Przesadzasz – mówił cicho wieczorami. – Paweł jest dorosły. Pozwól mu żyć po swojemu.

Ale ja nie umiałam odpuścić. Wierzyłam, że chronię syna przed błędem życia.

Minęły dwa lata. Paweł i Kata zamieszkali razem w małym mieszkaniu na Pradze. Rzadziej nas odwiedzali. Czułam się coraz bardziej samotna i rozgoryczona. Pewnego dnia Paweł zadzwonił:

– Mamo… muszę ci coś powiedzieć.

W jego głosie wyczułam napięcie.

– Rozstaliśmy się z Katą.

Poczułam ulgę zmieszaną z żalem. Ulgę – bo „miałam rację”; żal – bo widziałam, jak bardzo to go boli.

– Przykro mi, synku – powiedziałam mechanicznie.

Przez kolejne tygodnie Paweł był cieniem samego siebie. Przestał wychodzić ze znajomymi, rzucił pracę w agencji reklamowej i wrócił do nas na jakiś czas. Myślałam wtedy: „Teraz go naprawię. Teraz znajdę mu kogoś odpowiedniego”.

Ale Paweł zamknął się w sobie. Pewnego wieczoru usłyszałam jego cichy płacz za ścianą. Chciałam wejść do pokoju i go przytulić, ale coś mnie powstrzymało. Może duma? Może strach przed tym, co usłyszę?

Minęły miesiące. Paweł powoli wracał do siebie, ale już nigdy nie był taki jak dawniej – radosny, otwarty na świat. Zrozumiałam wtedy coś strasznego: moja walka o „idealną” synową kosztowała go szczęście.

Pewnego dnia spotkałam Katę przypadkiem w sklepie spożywczym. Stała przy kasie z siatką zakupów i wyglądała na zmęczoną.

– Dzień dobry… pani Zofia – powiedziała cicho.

Nie wiedziałam, co powiedzieć. Przez chwilę patrzyłyśmy sobie w oczy i zobaczyłam w jej spojrzeniu ból i rozczarowanie.

– Przepraszam… za wszystko – wyszeptałam nagle.

Kata skinęła głową i wyszła bez słowa.

Wróciłam do domu roztrzęsiona. Po raz pierwszy od lat spojrzałam na siebie krytycznie: czy naprawdę byłam dobrą matką? Czy moje uprzedzenia nie zniszczyły czegoś pięknego?

Wieczorem usiadłam z Andrzejem przy stole.

– Myślisz… że to moja wina? – zapytałam drżącym głosem.

Mąż długo milczał.

– Myślę, że oboje popełniliśmy błędy – odpowiedział w końcu. – Ale ty nigdy nie dałaś Kaśce prawdziwej szansy.

Nie spałam tej nocy. W głowie słyszałam słowa Pawła: „Ona naprawdę mnie kocha”. I nagle dotarło do mnie, że przez cały czas walczyłam nie o szczęście syna, ale o własną kontrolę nad jego życiem.

Kilka tygodni później Paweł poznał nową dziewczynę – Magdę. Była zupełnie inna niż Kata: spokojna, ułożona, z dobrą pracą w banku. Polubiłam ją od razu… ale widziałam w oczach Pawła cień smutku.

Któregoś dnia usiedliśmy razem przy kawie.

– Mamo… czy ty naprawdę jesteś szczęśliwa? – zapytał niespodziewanie.

Zaniemówiłam.

– Bo ja… chyba już nie potrafię być szczęśliwy tak jak kiedyś.

Patrzyłam na niego i czułam narastający żal do samej siebie. Czy naprawdę miałam prawo decydować za niego? Czy moje „matczyne serce” nie było czasem ślepe?

Dziś wiem jedno: czasem największą odwagą jest pozwolić dziecku popełniać własne błędy i kochać je bezwarunkowo – nawet jeśli wybiera inaczej niż byśmy chcieli.

Często zastanawiam się: czy gdybym wtedy dała Kaśce szansę, Paweł byłby dziś szczęśliwszy? Czy można naprawić błędy przeszłości? Może ktoś z was zna odpowiedź…