Jestem matką dorosłego syna, który wraz z żoną i dwójką małych dzieci mieszka osobno. Pewnego dnia postanowiłam odwiedzić ich niespodziewanie i to, co zobaczyłam, wywróciło moje wyobrażenia o rodzinie do góry nogami. Ta historia to zapis moich emocji, rozczarowań i pytań, które wciąż nie dają mi spokoju.
Opowiadam o tym, jak codzienne zmęczenie i brak wsparcia w małżeństwie doprowadziły mnie do granic wytrzymałości. Pewnego wieczoru, po pozornie zwyczajnym pytaniu, wybuchłam i powiedziałam mężowi, że nie będę już dłużej za niego odpowiadać. To był początek prawdziwej burzy w naszym domu i zmusiło nas oboje do refleksji nad tym, co znaczy być razem.
Zawsze byłam pomocna dla sąsiadki, pani Kowalskiej, ale pewnego dnia powiedziałam jej, że nie mogę już być jej dziewczyną na posyłki. Zmęczenie i frustracja narastały, a ja musiałam postawić granice. Czy to była właściwa decyzja?
