Jesienią w Krakowie odkryłam, jak bardzo boli obojętność najbliższych. Moja teściowa, Lidia Janowska, faworyzuje cudze dzieci, ignorując własne wnuki. Ta historia to opowieść o rozczarowaniu, walce o sprawiedliwość i pytaniu, czy rodzina zawsze znaczy to samo.
Od lat wysyłam mojemu najstarszemu wnukowi, Michałowi, pieniądze na święta i urodziny. Jego siostry zawsze dziękują, a on milczy. Ta historia to opowieść o rodzinnych rozczarowaniach, samotności i próbie zrozumienia, co się stało między nami.
Od lat poświęcałam się wychowaniu wnuków, wierząc, że robię to z miłości i obowiązku. Teraz, gdy dzieci dorosły, czuję się zapomniana i niepotrzebna. Szukam odpowiedzi, jak poradzić sobie z bólem i samotnością, które niespodziewanie stały się moją codziennością.
Jestem Barbara, babcia dwójki wnucząt, która zmaga się z własnymi uczuciami. Moja miłość do ośmioletniej Wiktorii jest bezwarunkowa, ale wobec dwuletniego Jasia czuję dystans, którego nie potrafię zrozumieć. Ta historia to zapis moich rozterek, rodzinnych konfliktów i prób odnalezienia siebie w roli, która miała być najpiękniejsza, a okazała się najtrudniejsza.
Po przejściu na emeryturę, odkryłam radość w tworzeniu ręcznie robionej odzieży, co wywołało napięcia z synem i synową, którzy oczekiwali mojej pomocy przy wnukach. Moja decyzja o skupieniu się na pasji zamiast na opiece nad dziećmi doprowadziła do rodzinnych konfliktów, które zmusiły mnie do przemyślenia moich priorytetów. Czy można znaleźć równowagę między własnym szczęściem a oczekiwaniami bliskich?
Minionego lata nasze wnuki spędziły magiczny tydzień w domku nad jeziorem, który dla nich zbudowaliśmy. Śmiały się, bawiły i odkrywały przyrodę. Teraz jednak mój syn odmawia przyjazdu z nimi ponownie, pozostawiając nasze marzenie niespełnione.
