Od zawsze wiedziałam, że rodzina mojego męża ma swoje zasady, ale nigdy nie sądziłam, że mogą one zranić moje dziecko. Gdy zobaczyłam, jak moja córka Zosia jest pomijana podczas rodzinnych uroczystości, poczułam, że muszę coś zrobić. Ta historia to opowieść o bólu, odwadze i próbie zbudowania prawdziwej jedności w rodzinie.
Od dziecka byłam dla taty „Dynią”, ale z wiekiem zaczęłam dostrzegać, jak jego surowe zasady i stereotypy wpływają na całą naszą rodzinę. Najbardziej bolało mnie to, jak traktował mojego męża, odpychając go od rodzinnych spraw i grilla, bo „to robota dla mężczyzny”. Ta historia to opowieść o walce z tradycją, o poszukiwaniu własnego głosu i o tym, jak trudno czasem przełamać rodzinne schematy.
Mój świat zatrząsł się w posadach, gdy deweloper zaproponował nam ogromne pieniądze za ziemię, którą uprawialiśmy od pokoleń. W domu wybuchła burza – żona i syn chcieli sprzedać, ja nie potrafiłem się zgodzić. Dziś wciąż zadaję sobie pytanie, czy wybierając tradycję zamiast bogactwa, nie zniszczyłem własnej rodziny.
Od zawsze czułam, że nie pasuję do świata moich dziadków. Ich upór, bym bawiła się lalkami i klockami, zamiast rozwijać swoje pasje, sprawiał, że czułam się niezrozumiana. Ta historia to mój głos – głos dziecka, którego marzenia są inne niż oczekiwania rodziny.
Każdego roku nasza rodzina spotyka się w domu Babci na Święto Dziękczynienia. Babcia przygotowuje ucztę dla wszystkich. Zawsze pakuje też resztki dla mojego kuzyna Janka i jego żony, Ewy, aby mogli zabrać je do domu. Jednak w tym roku coś poszło nie tak.
