To historia jednego dnia z mojego życia, kiedy zwykła wizyta w przychodni zamieniła się w emocjonalny rollercoaster. W kolejce do lekarza spotkałam ludzi, których frustracje i lęki odbijały się echem moich własnych problemów rodzinnych. Ten dzień zmusił mnie do zastanowienia się, jak łatwo oceniamy innych i jak trudno czasem zrozumieć czyjś ból.
Już w pierwszych minutach mojego ślubu wydarzyło się coś, co na zawsze zmieniło moje życie i spojrzenie na ludzi. Grupa bezdomnych, którym przez lata przynosiłam śniadania, weszła do kościoła, by mi podziękować. Ten dzień stał się nie tylko świętem miłości, ale i człowieczeństwa.
Nazywam się Iwona Kwiatkowska i wciąż słyszę głos mojego brata w ciszy naszego mieszkania. Jego śmierć po interwencji policji rozdarła naszą rodzinę i zmusiła mnie do walki o prawdę, której nikt nie chce słuchać. To opowieść o bólu, bezsilności i pytaniach, które nie dają mi spokoju.
Mam na imię Mirela i całe życie zmagam się z uprzedzeniami z powodu swojego wyglądu i pochodzenia. Najbardziej bolało mnie wtedy, gdy przy moim własnym dziecku powiedziano mi, że nie jestem jego matką, tylko opiekunką. Ta historia to opowieść o bólu, walce o godność i pytaniu, kim naprawdę jesteśmy w oczach innych.
W tej historii opowiadam o jednym zwykłym dniu, który stał się dla mnie walką o szacunek i godność. Opisuję, jak brak udogodnień w banku sprawił, że poczułam się bezradna i niewidzialna. To opowieść o codziennych trudnościach starszych osób i moim pragnieniu, by świat był bardziej otwarty na nasze potrzeby.
Jestem Zofia, mam 74 lata i niedawno doświadczyłam sytuacji, która na nowo uświadomiła mi, jak trudno być starszą osobą w dzisiejszej Polsce. Opowiadam o konflikcie z rodziną i obojętności ludzi, którzy zapomnieli, że starość to nie tylko zmarszczki, ale też uczucia i godność. Moja historia to próba zrozumienia, czy wciąż mamy dla siebie nawzajem miejsce w tym pędzącym świecie.
Jestem Paweł, były żołnierz, który po powrocie z misji w Afganistanie stracił wszystko i zamieszkał na ulicach Warszawy. Odmówiłem pobytu w schronisku miejskim, bo warunki tam były gorsze niż na froncie. Moja historia to opowieść o walce z własnymi demonami, rozczarowaniu systemem i nadziei, która czasem gaśnie, a czasem wraca z nową siłą.
