To opowieść o mnie, Marcie, która w wirze codziennych spraw i rodzinnych oczekiwań zapomniała o własnych granicach. Przez burzliwy związek z Piotrem i wsparcie babci Zofii nauczyłam się, że miłość bez szacunku do siebie samej prowadzi donikąd. Moja historia to przestroga i zachęta do rozmowy o tym, jak ważne jest stawianie granic – nawet wobec tych, których kochamy.
Zawsze wierzyłam, że rodzina to drużyna, ale kiedy postanowiłam wrócić do pracy po urlopie macierzyńskim, mój mąż zaczął podważać moje ambicje. Przez lata słyszałam, że nie muszę się spieszyć, a teraz zarzuca mi brak ambicji i inicjatywy. Opowiadam Wam moją historię, bo wiem, że wiele kobiet w Polsce przeżywa podobne rozterki i czuje się uwięzionych między oczekiwaniami bliskich a własnymi marzeniami.
Mam na imię Krystyna i od ośmiu lat jestem żoną. Przez lata starałam się być idealną partnerką i gospodynią, ale coraz częściej czuję się jak służąca we własnym domu. Opowiadam moją historię, bo nie chcę już dłużej milczeć i zastanawiam się, czy jestem jedyna, która czuje się w ten sposób.
Jestem Emilia i od zawsze czułam się rozdarta między lojalnością wobec rodziny a własnym szczęściem. Moja opowieść to zmagania z poczuciem winy, rodzinne konflikty i próba odnalezienia siebie w świecie oczekiwań. Czy można znaleźć równowagę, nie tracąc siebie po drodze?
Jestem Marta, żona i matka dwójki dzieci. Przez lata poświęcałam się rodzinie, ale pewnego dnia poczułam, że duszę się w monotonii codzienności. Moja próba zmiany wywołała burzę w naszym domu i zmusiła mnie do zadania sobie najtrudniejszych pytań o własne życie.
Opowiadam o konflikcie z moją córką, która oczekiwała, że po przejściu na emeryturę całkowicie poświęcę się opiece nad wnuczką. Zamiast tego zapragnęłam wreszcie żyć dla siebie, co wywołało rodzinne napięcia i zmusiło mnie do trudnych rozmów. Historia pełna emocji, rozczarowań i refleksji nad własnymi potrzebami.
