Leżę w szpitalu po udarze, a mój syn nie przychodzi mnie odwiedzić. Wspominam nasze życie, rodzinne konflikty i błędy wychowawcze, które doprowadziły do tej samotności. Zadaję sobie pytanie, czy można jeszcze naprawić to, co zostało zniszczone przez lata milczenia i żalu.
Mam na imię Elżbieta. W wieku 23 lat zostałam sama z małym synkiem, bo mój mąż uznał, że rodzina to dla niego za dużo. Po latach, gdy próbowałam pomóc synowi i jego żonie, usłyszałam od niego słowa, które rozdarły mi serce.
Jestem matką, która zbyt mocno kochała swojego syna i nie potrafiła pogodzić się z jego dorosłością. Po wielu kłótniach postanowiłam uszanować jego prośbę o dystans, ale nie wytrzymałam i zadzwoniłam do jego żony. To, czego się dowiedziałam, zmieniło wszystko i zostawiło mnie z pytaniami, na które nie potrafię znaleźć odpowiedzi.
