Jestem Heleną Kowalską, kobietą, która przez lata samotnie wychowywała dwoje dzieci w starym domku na Klonowej. Moje życie toczyło się między codziennymi troskami, walką o bliskość z dorosłymi już dziećmi i próbą ocalenia rodzinnego ogrodu, który stał się areną naszych konfliktów i pojednań. Ta historia to opowieść o miłości, rozczarowaniach i pytaniu, czy można odbudować rodzinę, gdy każdy z nas żyje już w swoim własnym świecie.
Całe życie marzyłam o własnym ogrodzie, ale dopiero w najtrudniejszym momencie los mi go podarował. To nie tylko miejsce pełne kwiatów, lecz także przestrzeń, w której odnalazłam utraconą więź z córką. Dziś patrzę przez okno z wdzięcznością i łzami, bo ten kawałek ziemi odmienił wszystko.
Już pierwszego dnia po powrocie syna do domu wiedziałam, że nasza rodzina stoi na krawędzi. Mój mąż nie rozmawiał z córką od miesięcy, a ja próbowałam za wszelką cenę odbudować to, co się rozpadało. Ogród, który miał być naszym wspólnym projektem, stał się areną rodzinnych konfliktów, tajemnic i łez.
Jestem Maria, mam 54 lata i nigdy nie sądziłam, że największy kryzys w moim życiu zacznie się od rodzinnego ogrodu. To miejsce, które miało nas połączyć, stało się areną konfliktów, żalu i sekretów. Dziś opowiem Wam, jak ogród na ulicy Wierzbowej zmienił wszystko – i mnie samą.
Jestem Marta i od lat próbuję znaleźć równowagę między własnymi marzeniami a oczekiwaniami mojego męża, Piotra. Nasz ogród stał się polem bitwy o to, co ważniejsze: wspólne życie czy indywidualne potrzeby. Ta historia to opowieść o miłości, zmęczeniu i pytaniu, czy sumienie naprawdę wystarczy, by nie odejść.
Po przejściu na emeryturę zainwestowaliśmy z mężem w małą posiadłość na wsi, gdzie stworzyliśmy piękny ogród warzywno-owocowy z myślą o wnukach. Niestety, reakcja naszej synowej była daleka od oczekiwań, co doprowadziło do nieprzewidzianych wydarzeń. Czy nasze marzenia o rodzinnej idylli były tylko iluzją?
