W dniu moich pięćdziesiątych urodzin postanowiłam po raz pierwszy w życiu zrobić coś tylko dla siebie – wyjechać sama do Krakowa, zostawiając rodzinę w szoku i chaosie. Ten wyjazd stał się początkiem buntu przeciwko wieloletnim oczekiwaniom i rodzinnym układom, w których byłam zawsze na ostatnim miejscu. Dziś wiem, że czasem trzeba wywołać burzę, by wreszcie poczuć spokój i zacząć żyć po swojemu.
Od dziecka żyłam w cieniu ojca i młodszego brata, zawsze zmuszana do rezygnacji z własnych marzeń dla dobra rodziny. Gdy w końcu próbuję zawalczyć o siebie, napotykam mur oczekiwań i poświęceń, które nie są moje. To opowieść o buncie, bólu i pytaniu, które do dziś nie daje mi spokoju: czy naprawdę muszę płacić za cudze błędy?
Rok temu rzuciłem wszystko, co narzucili mi rodzice, i zacząłem żyć po swojemu. Przeszedłem przez rodzinne konflikty, rozwód i walkę o dzieci, ale odnalazłem miłość i spokój. Teraz wiem, że warto było się zbuntować – dla siebie i dla moich dzieci.
