Mam na imię Marta i jeszcze niedawno wierzyłam, że rodzina to bezpieczna przystań. Teraz, w wieku 28 lat, stoję na krawędzi bezdomności, bo własny ojciec chce mnie wyrzucić z domu, w którym dorastałam. Czy to ja się zmieniłam, czy to świat wokół mnie stał się tak okrutny?
Moje życie zmieniło się przez jeden prosty gest – śniadanie zostawiane dla nieznajomego na przystanku. Przez sześć lat nikt nie rozumiał, dlaczego to robię, a rodzina i znajomi często mnie krytykowali. Dopiero w dniu mojego ślubu zrozumiałam, jak bardzo jeden akt dobroci może odmienić nie tylko czyjeś życie, ale i własne serce.
Moja historia to opowieść o trudnej miłości, niepewności i walce z własnymi lękami. Poznałam mężczyznę, który nie miał domu, stałej pracy, a na dodatek wychowywał samotnie dwójkę dzieci. Musiałam podjąć decyzję, która mogła zmienić życie nas wszystkich.
Od dziecka mieszkałem z rodziną w pustostanie na Pradze, codziennie grając w szachy na ławce w parku Skaryszewskim. Gdy los rzucał nam kłody pod nogi, szachy stały się moją ucieczką i nadzieją. Dziś pytam: czy jedna pasja może naprawdę odmienić życie całej rodziny?
Moje życie rozpadło się po rozwodzie z mężem, z którym byłam od liceum. Straciłam dom, poczucie bezpieczeństwa i musiałam zacząć wszystko od nowa. Teraz, gdy buduję własny dom i pojawił się ktoś nowy, boję się, czy nie popełnię tych samych błędów.
Jestem Paweł, były żołnierz, który po powrocie z misji w Afganistanie stracił wszystko i zamieszkał na ulicach Warszawy. Odmówiłem pobytu w schronisku miejskim, bo warunki tam były gorsze niż na froncie. Moja historia to opowieść o walce z własnymi demonami, rozczarowaniu systemem i nadziei, która czasem gaśnie, a czasem wraca z nową siłą.
Pewnego zimowego wieczoru, Elżbieta postanowiła pomóc bezdomnemu Mikołajowi, oferując mu ciepły posiłek i chwilę rozmowy. Jednak to, co wydarzyło się później, zmieniło jej postrzeganie świata na zawsze. Ta historia ukazuje trudności życia na ulicy i znaczenie drobnych aktów dobroci.
