Mam na imię Lena. To opowieść o tym, jak jedno szkolne zadanie – napisanie listu – stało się początkiem rodzinnej rewolucji i wyciągnęło na światło dzienne prawdę o uzależnieniu mojego taty. Moje słowa zraniły, ale też uleczyły nas wszystkich.
Już od pierwszego dźwięku telefonu wiedziałam, że ta noc będzie inna. W ciągu kilku godzin moje życie rozpadło się na kawałki, a ja musiałam wybrać: walczyć o siebie czy dalej być buforem w rodzinnych konfliktach. Teraz, patrząc wstecz, pytam siebie i Was – ile jeszcze kobiet musi milczeć w takich sytuacjach?
Opowiadam o swoim dzieciństwie w Częstochowie, gdzie dorastałam z matką uzależnioną od alkoholu i ojcem, który pojawił się w moim życiu po latach nieobecności. Zmagam się z poczuciem winy, żalu i próbą zrozumienia, czy można wybaczyć rodzicom ich błędy. To historia o poszukiwaniu miłości i własnej wartości w cieniu rodzinnych dramatów.
Od pierwszych chwil mojego dzieciństwa wiedziałem, że rodzina to nie tylko krew, ale i wybory, które podejmujemy każdego dnia. Moje życie to nieustanna walka o akceptację, miłość i poczucie bezpieczeństwa, których często mi brakowało. Ta historia to opowieść o tym, jak jeden dramatyczny wieczór na warszawskiej Pradze zmienił wszystko – i mnie, i moją rodzinę.
Od dziecka mieszkałem z rodzicami w wynajmowanym mieszkaniu na warszawskim Bródnie. Nasza sąsiadka, mała Ola, zawsze była głodna, a jej ojciec pił i wszczynał awantury. Ta historia to opowieść o bezsilności, współczuciu i pytaniu, czy naprawdę możemy pomóc tym, którzy najbardziej tego potrzebują.
To miał być zwykły, rodzinny obiad, a zamienił się w koszmar, którego nie zapomnę do końca życia. Mój syn zakochał się po uszy, a ja muszę zmierzyć się z prawdą o rodzinie jego wybranki. Czy powinnam powiedzieć mu, co widziałam, czy milczeć dla jego szczęścia?
