Jestem Marta, a to lato miało być spokojne i rodzinne. Zamiast tego, decyzja mojej teściowej o faworyzowaniu wnuków wywołała burzę, która podzieliła naszą rodzinę i wystawiła na próbę moje małżeństwo. Czy można jeszcze posklejać to, co zostało rozbite przez niesprawiedliwość i brak rozmowy?
Już od pierwszego dnia po ślubie czułam, że coś jest nie tak, ale nie miałam odwagi powiedzieć tego głośno. Kiedy teściowa zaczęła wchodzić do naszego mieszkania bez zapowiedzi, powoli traciłam poczucie bezpieczeństwa i własnej wartości. Dopiero gdy postawiłam granicę, zobaczyłam, jak bardzo rodzina potrafi być podzielona – i jak trudno odzyskać siebie.
Od pierwszych chwil tej historii walczę o dom, który jest wszystkim, co nam zostało. Moja siostra, mając już cztery mieszkania, chce przejąć rodzinne lokum, nie zważając na mnie i naszą schorowaną matkę. To opowieść o chciwości, rodzinnych konfliktach i desperackiej walce o godność.
Od miesięcy żyję w napięciu, bo moja siostra i jej mąż oczekują dziecka, a ja wciąż mieszkam z nimi w odziedziczonym po babci mieszkaniu. Każdego dnia czuję się coraz bardziej niechciana, a rodzina oczekuje ode mnie poświęcenia, choć to także mój dom. Czy powinnam ustąpić dla ich szczęścia, czy walczyć o swoje miejsce?
Już pierwszego dnia wakacji wiedziałam, że to będzie katastrofa. Moja teściowa, pani Halina, zdominowała każdy nasz plan i wtrącała się w każdą rozmowę, a mój mąż nie potrafił jej odmówić. Te pięć dni nad Bałtykiem zmieniło nasze małżeństwo na zawsze i do dziś zastanawiam się, czy można było temu zapobiec.
Zawsze wspierałam syna i jego rodzinę, nawet jeśli nie zawsze się zgadzaliśmy. Kiedy nie dostałam zaproszenia na ich ślub, poczułam się zdradzona i niepotrzebna. Teraz oczekują ode mnie pomocy – czy powinnam wybaczyć, czy postawić granice?
