Nie oddam swojego życia za cudze błędy – historia walki o własny dom i godność
— Dlaczego mam sprzedawać mieszkanie, żeby zadowolić twoją rodzinę?! — wykrzyczałam, czując, jak głos mi drży, a w oczach zbierają się łzy. Stałam w kuchni naprzeciwko męża, który jeszcze przed chwilą rozmawiał przez telefon z matką. Wróciłam wcześniej z pracy, bo szefowa pozwoliła mi wyjść po południu — miałam nadzieję na spokojny wieczór, a tymczasem świat właśnie walił mi się na głowę.
Mój mąż, Michał, siedział przy stole, blady jak ściana. Telefon leżał przed nim, rozmowa była na głośniku. Słyszałam jeszcze urywki głosu jego matki: „Musisz pomóc bratu, Michałku. On sobie nie poradzi. Przecież to rodzina!”
— Zosia… ja… — zaczął Michał, ale nie pozwoliłam mu dokończyć.
— Od kiedy podejmujesz takie decyzje za moimi plecami? — spytałam cicho, ale stanowczo. — To jest NASZE mieszkanie. Nasze życie. Czy ja kiedykolwiek prosiłam twoją rodzinę o cokolwiek?
Michał spuścił głowę. Widziałam w nim chłopca, który nigdy nie potrafił odmówić matce. Ale ja nie zamierzałam być kolejną osobą, która będzie płacić za błędy jego brata.
— Zosiu, to nie tak… — próbował tłumaczyć. — Tomek naprawdę jest w trudnej sytuacji. Firma mu padła, komornik już się dobija do drzwi…
— A my co? Mamy wyprowadzić się do kawalerki, bo twój brat nie umie gospodarować pieniędzmi? — przerwałam mu. — Przez dwadzieścia lat razem spłacaliśmy kredyt. Odkładaliśmy każdy grosz na ten dom. Pamiętasz, jak przez trzy lata nie pojechaliśmy na wakacje? Jak chodziłam w jednej kurtce przez pięć zim?
Michał milczał. Widziałam w jego oczach wstyd i bezradność.
— Mama mówi, że powinniśmy pomóc… — wyszeptał.
— A ja mówię: dość! — podniosłam głos. — Twoja rodzina od zawsze traktuje mnie jak portfel. Najpierw pożyczka na samochód dla Tomka, potem remont dachu u twoich rodziców… Zawsze my! Nigdy nie usłyszałam „dziękuję”. Zawsze tylko „musicie”, „powinniście”, „to wasz obowiązek”.
Wybiegłam z kuchni i zatrzasnęłam za sobą drzwi do sypialni. Usiadłam na łóżku i rozpłakałam się jak dziecko. Przez chwilę miałam ochotę spakować walizkę i wyjść — zostawić wszystko za sobą. Ale wiedziałam, że to nie rozwiąże problemu.
Wieczorem Michał przyszedł do mnie z kubkiem herbaty.
— Zosiu… przepraszam. Nie chciałem cię zranić. Po prostu… czuję się odpowiedzialny za Tomka. Mama tak mnie wychowała…
— A kto jest odpowiedzialny za mnie? — spojrzałam mu prosto w oczy.
Nie odpowiedział.
Następnego dnia zadzwoniła do mnie jego siostra, Agata.
— Zosia, musisz zrozumieć sytuację Tomka. On ma dwójkę dzieci! Jak on sobie poradzi?
— Agata, a ja mam siebie! I mam już dość ratowania waszej rodziny kosztem własnego życia! — odparłam ostro.
Wieczorem przyszła teściowa. Bez zapowiedzi. Weszła do kuchni jak do siebie i od razu zaczęła mówić:
— Zosiu, wiem, że ci ciężko, ale rodzina to rodzina. Ty zawsze byłaś taka rozsądna…
— Pani Mario — przerwałam jej chłodno — proszę nie mówić mi, jaka jestem. Proszę spojrzeć na swoje dzieci: jedno żyje ponad stan i pakuje się w długi, drugie całe życie musi za niego płacić. A ja mam być tą naiwną, która odda wszystko?
Teściowa spojrzała na mnie z pogardą.
— Wiesz co? Gdybyś była prawdziwą żoną i matką, zrozumiałabyś…
— Jestem prawdziwą żoną i matką! — krzyknęłam. — I dlatego nie pozwolę zniszczyć naszego domu!
Wyszła trzaskając drzwiami.
Przez kolejne dni atmosfera w domu była nie do zniesienia. Michał chodził przygnębiony, unikał rozmów. Ja czułam się coraz bardziej samotna i zdradzona.
W końcu postanowiłam działać. Pojechałam do Tomka. Mieszkał w dużym domu pod Warszawą — dom kupiony na kredyt, z basenem i nowym audi na podjeździe.
— Zosia? Co ty tu robisz? — zdziwił się na mój widok.
— Przyszłam powiedzieć ci wprost: nie sprzedam mieszkania dla twoich długów. Nie licz na to.
Tomek zaczął się tłumaczyć:
— Ale ja naprawdę nie mam wyjścia! Bank zabierze mi wszystko!
— To sprzedaj dom! Sprzedaj samochód! Zacznij żyć jak normalny człowiek!
Spojrzał na mnie z nienawiścią.
— Ty zawsze byłaś przeciwko mnie…
— Nieprawda! Ale nigdy nie miałeś odwagi ponosić konsekwencji swoich decyzji!
Wróciłam do domu wykończona psychicznie.
Wieczorem Michał czekał na mnie w kuchni.
— Mama dzwoniła… Powiedziała, że byłaś u Tomka.
Usiadłam naprzeciwko niego.
— Tak. Byłam. I powiedziałam mu prawdę. Michał… jeśli spróbujesz sprzedać mieszkanie bez mojej zgody, składam pozew o rozwód.
Zamarł.
— Zosiu…
— Nie żartuję. Mam już dość życia w cieniu twojej rodziny.
Przez chwilę siedzieliśmy w ciszy.
— Kocham cię — powiedział nagle Michał cicho. — Ale nie wiem, czy potrafię postawić się mamie…
— To zdecyduj: chcesz być synem czy mężem?
Minęły dwa tygodnie pełne napięcia i milczenia. W końcu Michał wrócił z pracy wcześniej niż zwykle. Usiadł obok mnie na kanapie i podał mi kopertę.
— Co to? — spytałam podejrzliwie.
— Akt notarialny naszego mieszkania. Przepisałem połowę wyłącznie na ciebie. Żebyś miała pewność, że nikt ci go nie odbierze bez twojej zgody.
Patrzyłam na niego długo w milczeniu. W końcu poczułam ulgę i wdzięczność — ale też smutek po tym wszystkim, co musiałam przejść.
Michał objął mnie delikatnie.
— Przepraszam cię za wszystko… Za to, że pozwoliłem rodzinie wejść nam na głowę… Za to, że nie byłem wystarczająco silny…
Poczułam łzy na policzkach — tym razem łzy ulgi.
Dziś wiem jedno: czasem trzeba postawić granicę nawet najbliższym i zawalczyć o siebie. Czy wy też musieliście kiedyś wybierać między rodziną a własnym szczęściem? Czy warto poświęcać siebie dla innych bez końca?