„Alicjo, dlaczego nie nakarmiłaś Babci?” – zapytała sąsiadka, gdy zobaczyła ją przed sklepem: Powiedziała, że nie jadła od trzech dni, więc dałam jej trochę cukierków

Alicja układała puszki na półce w lokalnym sklepie spożywczym, gdy podeszła do niej zatroskana sąsiadka, Naomi. „Alicjo, dlaczego nie nakarmiłaś Babci?” zapytała, jej głos był pełen niepokoju. Alicja zatrzymała się, trzymając w ręku puszkę fasoli. „Co masz na myśli?” odpowiedziała, zaskoczona.

Naomi westchnęła, „Widziałam ją wczoraj, powiedziała, że nie jadła od trzech dni. Dałam jej trochę cukierków, które miałam w torebce. Alicjo, to Twoja babcia.”

Alicja poczuła ukłucie winy. Była tak pochłonięta pracą i własnym życiem, że nie odwiedziła swojej babci, Zofii, mieszkającej zaledwie kilka przecznic dalej, od prawie tygodnia. „Byłam… naprawdę zajęta,” wymamrotała Alicja, unikając wzroku Naomi.

„To żadna wymówka. To rodzina,” powiedziała Naomi ostro, zanim odeszła, zostawiając Alicję w wirze własnych zmartwień.

Później tego wieczoru zadzwonił do Alicji jej brat, Bartek. „Alicjo, nie wiem, co robić. Tomek chce jechać na plażę, ale opiekujemy się Babcią,” powiedział, brzmiąc sfrustrowanym.

„Dlaczego mi to mówisz?” zapytała Alicja, jej głos był chłodny.

„Może zajmiesz się nią przez miesiąc?” zaproponował Bartek. Alicja milczała przez chwilę. Pracowała na pełen etat i ledwo radziła sobie z własnymi sprawami. „Przecież pracuję. Ale dobrze, przyprowadź ją,” w końcu ustąpiła, nie do końca zdając sobie sprawę, na co się zgodziła.

Bartek był ulżony i szybko zorganizował przeprowadzkę. W ciągu kilku dni Babcia Zofia zamieszkała w małym mieszkaniu Alicji. Początkowe dni były trudne. Zofia często zapominała, gdzie jest i łatwo wpadała w złość. Alicja starała się być cierpliwa, ale ciągła opieka i uwaga, której potrzebowała jej babcia, były przytłaczające.

Pewnego wieczoru, po szczególnie długim dniu w pracy, Alicja wróciła do domu i znalazła Zofię nerwowo chodzącą po salonie. „Chcę wrócić do domu. Nie chcesz mnie tutaj,” powiedziała Zofia, drżącym głosem.

Cierpliwość Alicji się skończyła. „To teraz twój dom! Robię, co mogę, Babciu!” krzyknęła, natychmiast żałując swojego wybuchu, gdy zobaczyła, jak jej babcia cofa się, mieszanka zamieszania i strachu w jej oczach.

Dni zamieniły się w tygodnie, a napięcie rosło. Alicja zaczęła unikać przebywania w domu, zostawała późno w pracy lub wędrowała bez celu po sąsiedztwie, aby mieć chwilę spokoju.

Pewnego dnia, wracając do domu po jednym z długich spacerów, Alicja znalazła swoje mieszkanie niezwykle ciche. Zawołała babcię, ale nie otrzymała odpowiedzi. Z uczuciem tonącego w piersi weszła do salonu, gdzie znalazła Zofię zwiotczałą na krześle, nieprzytomną.

Przerażona, Alicja wezwała karetkę, ale było już za późno. Zofia zmarła cicho we śnie. Wina i żal uderzyły w Alicję jak fala. Nie zdołała zapewnić babci potrzebnej i zasłużonej opieki.

W dniach, które nastąpiły, gdy rodzina się zbierała, a kondolencje napływały, Alicja nie mogła oprzeć się uczuciu izolacji, jej serce obciążone wiedzą, że ostatnie dni jej babci były naznaczone zaniedbaniem i nieporozumieniem.